Tijd voor reflectie, zelfontplooiing en zelforganisatie is er niet meer. Klagen mag onder het mom van vrijheid van meningsuiting, maar wie in opstand komt wordt met een stigma weggezet, zoals beschreven in het gedicht ‘Anarchisten rijmen niet’.

Volgens Jasper Serraris ervaren we individuele vrijheden vooral door meer en meer spullen te kopen en naar verre oorden te reizen. Zo ontstaat er een constante werkdruk op het individu. In ons streven naar financiële rijkdom verliezen we de ander en onze omgeving uit het oog.

De bundel eindigt optimistisch en laat zien dat de samenleving op een positieve manier kan bijdraaien, van onderaf, door met elkaar te delen en voor elkaar op te komen. Tekenend is het prozaïsche drieluik ‘Liefdesbrief aan de Natuur’, dat de bundel grofweg in drie hoofdstukken deelt: de schoonheid, de verloedering, de hoop.